Moje miasto - Siemianowice Śl. ( cz. 5)

Kartka prywatna.

Pierwsze wzmianki o Siemianowicach wspomnianych jako wieś Simanovici pochodzą z XIII w., źródła z 1273 r. i 1334 r. wspominają o Sancovicach, jednak za najpewniejsze źródło uznaje się wystawiony 22.03.1451 r. dokument księcia Bernarda Opolskiego, który wymienia wieś Seymanoviczi.
Symboliczną datą jest rok 1786 - rok zbudowania pierwszej kopalni "Waldgrube" (Leśna). Odtąd przez dwa wieki górnictwo węgla kamiennego i hutnictwo żelaza i stali determinuje rozwój miejscowości, jej wielkoprzemysłowe oblicze.
Przemysł umożliwiał rozwój urbanizacyjny. Powstało kilka tak zwanych kolonii mieszkaniowych, które stopią się z czasem w jedną miejską całość, chociaż gdzieniegdzie przetrwają ich nazwy jak Hugo czy Nowy Świat. Wzniesiono kościoły katolickie i ewangelicki.
Gmina Siemianowice dopiero w roku 1932 otrzymała prawa miejskie i nazwę Siemianowice Śląskie. Miała wówczas 43 tysiące mieszkańców i uchodziła za największą wieś w Europie. Równolegle rozwijały się pozostałe wsie. Bardziej Michałkowice ze względu na tamtejszą kopalnię. W 1904 mogły nawet wystawić sobie nowy okazały kościół. Ale Przełajka, Bańgów, a nawet Bytków utrzymywały nadal swój rolniczy charakter, chociaż ich mieszkańcy nie tylko uprawiali rolę, ale byli także robotnikami w siemianowickich przedsiębiorstwach.
Lata II. wojny światowej miasto i tutejszy przemysł przetrwały bez zniszczeń. Nastąpiły po niej jednak zmiany ludnościowe. Ludności żydowskiej nie ma. Niemcy w 1945 roku opuszczali miasto przed zbliżającym się frontem, a potem w akcjach przymusowych, albo w ramach dobrowolnego łącznia rodzin, niemal całkowicie stąd wyjechali.
W roku 1951 z Siemianowicami Śląskimi zespolone zostały Michałkowice i Bytków.